Zuid en midden Vietnam

Ho Chi Min City, eerder Saigon, is met name bekend om een rijke historie aan oorlogen die er hebben plaatsgevonden. Onder de backbackers staat Ho Chi Min City vooral bekend om het goedkope bier op straat. Rijen met plastic kinderstoeltjes stonden dag en nacht klaar voor zowel lokale mensen als toeristen die een ijskoud Saigon biertje (0,5L voor 0,20 cent) wilden drinken. Dit was dan ook dé plek om Daan en Gerben weer tegen te komen. Mark kwam iets makkelijker in de stoel dan eruit maar ach..
Overdag is Saigon prachtig om er rond te lopen. Er is enorm veel diversiteit aan musea, parken, winkels, restaurants etc. en daardoor voor ieder wat wils. Trek wel óf schone schoenen óf flip-flops aan, anders komen de schoenpoetsers achter je aan hobbelen die je schoen bukkend en rennend proberen aan te raken; Mark ging huppelend over straat.
In het museum waar foto's en schilderijen van de oorlog ten toon werden gesteld, was vooral te zien welke schade de Amerikanen hebben achtergelaten, waaronder de misvormde baby's die nog steeds geboren worden als gevolg van de Agent Orange die ze gebruikten.

Na 3 dagen vertrokken we met de bus naar Mui Ne, ook wel klein zonnig Rusland genoemd. Overal waar je keek zag je Russen, zelfs de menukaarten waren in het Russisch. De bus was 2 uur later aangekomen dus we haastten ons om voor het donker bij 'de woestijn van Mui Ne' te zijn. Op wederom veel te kleine stadsfietsjes waarvan Marks trappers los zaten en de remmen het niet deden fietsten we met 30 graden 10 km bergopwaarts. Super gezellig was het. Om Mark minder te laten vloeken bedacht Marloes het spel 'wie de meeste niet-Russen ziet'. Top idee want Mark moest zijn trappers in de gaten houden. Gelukkig waren we net op tijd om er de zonsondergang, wat een prachtig gezicht was.

Verder dan de woestijn en strand bleek er weinig te beleven dus we pakten de bus richting Dalat oftewel 'Klein Frankrijk'. Het busje voor 9 zat weer lekker volgepropt met 17 en zelfs Marloes zat in dit geval met haar knieën in de nek. Dalat ligt midden in de bergen van Vietnam wat zorgde voor prachtige uitzichten met veel groen.
We huurden een scooter en trokken er met z'n tweeën op uit.
Onze eerste stop was de 'Valley of Love'. Dat zal wel weer een toeristische attractie zijn dachten we maar de vallei deed zijn naam toch eer aan; het was er adembenemend mooi en je kon er uren rondwandelen. Het verbaasde ons dat het zo rustig was in de vallei; later bleek dat alle Chinezen en Japanners in de rij bij het verkleedhokje stonden waar men zich kon verkleden voor een fotoshoot.
De volgende stop was de zijde fabriek waar we het hele productieproces, van rups tot sjaal, te zien kregen. Iets verderop bezochten we de 'Elephant Falls', waar de bewaker ons 10 minuten gaf en na goed onderhandelen van Marloes er nog eens 5 extra cadeau gaf. Die hadden we ook zeker nodig, want met Mark naar een waterval gaan is als met een 5jarige naar de speeltuin.

De volgende dag stond een lange reis gepland van meer dan 20uur naar Hoi An. We reden door de rijstvelden en bergen; het landschap was wederom adembenemend. Na 3 uur langzaam rijden werden we gevraagd om de bus te verlaten. De buschauffeur sprak geen Engels dus we begrepen het pas toen we iemand aan zagen komen lopen met een nieuwe band. We stonden in the middle of nowhere dus Mark ging een balletje te trappen met de 3 Engelsen die we hadden ontmoet en Marloes ging met twee Duitse meiden op pad. Gelukkig kregen we na de pitstop een chauffeur die het gaspedaal flink intrapte zodat we de overstap nog net konden halen.

De sfeervolle oude stad van Hoi An staat op de wereld erfgoed lijst en staat bij reizigers met name bekend om het grote aantal kleermakers en dus verheugde Marloes zich al 6 maanden op deze stad. Voordat ze los kon gaan gingen we op zoek naar een hotel, wat met ons budget nog niet zo makkelijk was hier. We werden door jan en alleman aangesproken en Mark koos ervoor om met de meest onverzorgde man zonder tanden die eruit zag als een junk mee te lopen "je weet het nooit, ik ben zo terug!" Marloes bleef in een uiterst relaxte toestand achter. Het bleek gelukkig een prima hotel te zijn dus we konden los gaan. En het was niet Marloes die de eerste zak met kleding had besteld. "Ja ik wil de blouse ook graag in het blauw..en een witte ja..Zal ik ook nog zo'n jas als Brad Pit op deze foto heeft nemen?" Marloes was nog niet helemaal tevreden over de stoffen die er tussen zaten (wat een verrassing) en werd uitgenodigd om bij de oom van de tailor achterop de scooter naar de fabriek te gaan. Ze had nog geen 3 seconden bedenktijd nodig en weg was ze. Mark bleef beduusd achter. De andere medewerkers vertelden Mark dat het in orde was, maar dat gelooft hij niet. Na 30 ellenlange minuten komt Marloes ongeschonden, maar nog veel belangrijker, met de juiste stoffen voor haar nieuwe jurken terug.
Aangezien het 3 á 4 dagen duurde voordat de kleren helemaal klaar waren brachten we de dagen door op het strand, deden we een kook workshop en gingen we 's avonds op stap met de Engelsen en Duitsers. Er was veel concurrentie tussen de barretjes dus of we nou een biertje bestelden of een shisha, overal gold de actie 'free rum and coke all night' ja dat was gezellig.