Cambodja

In dit verhaal wordt het hoog tijd dat we Daan en Gerben benoemen, onze Twentse reisvrienden die we ontmoetten op hun eerste reisdag en onze eerste dag Thailand. Ondertussen zijn we hen al 6 keer in verschillende plaatsen tegengekomen en hoe groot de steden ook zijn, we blijven ze tegenkomen, tot in Maleisie. Ook in Don Det liepen we hen weer tegen het lijf en samen met hen namen we de boot naar het vaste land, waar onze bus klaar stond om te vertrekken richting de grens met Cambodja.

Een paar dagen eerder werden we al gewaarschuwd dat er op de grensovergang veel extra geld verdiend wordt door locals die een service aanbieden die niet verplicht is. Zo zou er onder meer een "dokter" te vinden zijn die een ' verplichte healthy check' bij je doet voor 1 dollar zodat je het land in mag. Op het busstation vertelde onze 'gids' tegen iedereen dat ze hun paspoort (+30 dollar) bij hem moesten inleveren, zodat hij alles bij de grens zou regelen en we snel weer verder zouden kunnen. Eigenwijs en huiverig dat we zijn gaan wij, in tegenstelling tot alle andere medereizigers, het zelf regelen om zo niet opgelicht te worden. We zagen op dit moment iedereen als verdachte van oplichtingspraktijken. Eenmaal over de grens bleek dat we wel 3 dollar bespaard hadden. Die konden we mooi in onze zak steken. Daan en Gerben regelden het ook zelf, alleen waren we hen vergeten te vertellen over de zogenaamde dokter. Toen we acherom keken zagen we dat Daan en Gerben er nog niet waren, hun temperatuur werd opgemeten voor de healthy check..

Vanaf de grens namen we (na 2,5 uur wachten) een overvolle bus richting Siem Reap waar we om 3 uur 's nachts aankwamen (waar 10pm beloofd was). Na een hele dag reizen is dan het eerste waar je zin hebt, natuurlijk pizza met bier. Dus hop, om 4 uur 's nachts op zoek naar een pizzeria die open is en gelukkig hebben ze in Siem Reap de gezellige ' Pubstreet' waar ze tot laat doorgaan. Het viel ons direct op hoe aardig, vriendelijk, behulpzaam en vrolijk de mensen in Cambodja zijn. Overal werden we aangesproken of we een tuk-tuk wilden of iets wilden kopen en ondanks dat we (bijna) altijd "Nee" zeiden bleven de mensen lachen. Mark was al helemaal in zijn nopjes met de mensen, overal waar hij kwam werd hij aangesproken met 'handsome' , door zowel vrouwen als mannen. Zal wel het vlotte kapsel zijn.

Vroeg uit de veren (4.15am) want we gaan zonsopkomst bekijken bij Angkor Wat. Op onze veel te kleine stadsfietsjes, waar Mark de benen in weer in zijn nek heeft, fietsen we richting Angkor. Bij aankomst is het nog pikkedonker en blijkt al gauw dat we niet de enige zijn met dit idee. Binnen een half uur wordt het steeds lichter en dit geeft een prachtig beeld van Angkor Wat met continu verandering van kleuren. De Chinezen met flitsende camera's bleven er nog twee uur staan dus leek het ons wel leuk om even in de huid van een dj te kruipen (zie foto). Op onze stadsfietsjes zijn we de hele dag van tempel naar tempel gefietst, "waarom zetten ze die tempels zover uit elkaar?". We leggen ruim 30km af over het gigantische complex. Helemaal gesloopt door de warmte en de fietsjes mochten we de nachtbus in richting Sihanoukville, waar Marloes binnen no time weer lekker lag te slapen en Mark een paar nieuwe slaaphoudingen uitprobeerde; wederom, niets hielp. Gelukkig was Sihanoukville de ideale plek om bij te komen.

Omdat het leven van een reiziger veel energie van je eist waren we toe aan een korte ondebreking. Sihanoukville met zijn hagelwitte stranden en strak helderblauwe zee leek ons een zeer geschikte plek om een beetje bij te komen. Na 5 dagen in de zon bakken, lekkere dingen eten en cocktails drinken (Marloes althans) werd het tijd om ons pad te vervolgen richting Phnom Penh. Een stad met uitersten. De straten en woningen zijn er niet best onderhouden en iedereen mietert zijn vuil op straat neer. Door het vuil heen zie je er af en toe een prachtig gebouw staan. Aangezien we in de Lonely planet hebben zien staan dat er een leuk meer te vinden is in de stad waar budget guesthouses staan besluiten we daarheen te lopen. Het is 2 uur 's middags, minimaal 35 graden, er rijden continu tuktuks langs die ons voor 1,5 euro willen brengen waar we willen, maar nee wij gaan lopen met onze backpacks richting het meer. We komen uit in een wijk waar Rotterdam-zuid niets bij is en vragen voor de zekerheid of hier ergens een meer is, want volgens de Lonely Planet moet ie hier liggen maar we zien geen water. Zegt een hele aardige man ons dat ze het meer ruim 3 jaar geleden hebben drooggelegd en er geen guesthouse meer te vinden is. Ja de Lonely planet bleek van 2007 te zijn. De eerste de beste tuktuk gepakt naar het centrum.
Terwijl we door de straten van Phnom Penh liepen zagen we enorm veel armoede om ons heen. We zagen veel gezinnen die op straat sliepen en kinderen met verrotte tanden of kapotte voeten omdat ze geen schoenen konden kopen. Ons werd altijd geleerd geen geld te geven maar Marloes kon het niet laten om helemaal niets dus liep ze af en toe een bakker binnen en kocht dan 10 broden voor de dag. Terwijl we de stad verder verkenden gaf ze sommige mensen een groot brood en voor de kinderen smeerde ze er aardbeienjam op. Later tijdens de reis ontdekte ik mijn favoriete broodzaak Tous les Jours en ook ik was om en nam bij het weggaan een extra brood mee voor het gezin dat voor de deur sliep.

Evenals in de rest van Cambodja is iedereen reuze aardig In Phnom Penh. Dat vonden we extra indrukwekkend na ons bezoek aan de Killing Fields en S21 (Tuol Sleng Genocide museum) waar in de Rode Khmer tijd (tot 1975) gruwelijke taferelen hebben plaats gevonden. Wat de mensen elkaar hier hebben aangedaan, zo kort geleden nog maar, en dat ze nu gebroederlijk in 1 land samen wonen is erg bijzonder. Onder andere zien we velden waar de botten en kledingstukken van mensen de grond uitsteken, een boom waartegen baby's werden dood geslagen (om munitie te sparen), een monument met honderden schedels van overledenen, de hokken waar de mensen gevangen zaten met het bloed en de kettingen nog aan de muren, de bedden waar de belangrijkste gevangen hebben gelegen met de martelwerktuigen ernaast en een film over de gevangenis van die tijd. Indrukwekkend is het zien van een ex gevangene, die het overleefd heeft en op dit moment nog werkt in de gevangenis, die gebroederlijk omarmd langs de schilderijen loopt met een van zijn bewakers en martelaars uit die tijd.
Over naar een minder zwaar stuk. Aangezien Mark tot dan toe erg veel moeite had gehad met slapen in een nachtbus besloten we het deze keer anders te doen. Voordat we om 00:30 de bus naar Ho chi Minh City (Saigon) in gingen deden we ons tegoed aan een fles lokale whiskey a 3 euro. De bus vertrok pas 3 uur later (wat iedereen hier prima vindt) en de whisky bleek uitstekend te werken. We lagen allebei diep te slapen. Zoals vaker met impulsieve acties hadden wij ook deze keer niet nagedacht over de dag erna. Met een enorme kater werden we gewekt om de grens richting Vietnam over te gaan. Anderhalf uur lang wachten in de rij bij de paspoortcontrole om Vietnam in te mogen werden we ondanks onze staat toch toegelaten tot het land. Marloes was nog dronken: "oh ik ga knipogend op de foto!" En ze deed het nog ook..